Arvo Pärt 1935 yılında Estonya, Paide'de doğdu. Tallinn'de Heino Eller'in komposizyon sınıfına devam ettikten sonra 1958'den 1967'ye kadar Estonya Radyosu'nun ses mühendisi olarak çalıştı. 1980 yılında ailesi ile Viyana'ya göç etti ve bir yıl sonra DAAD bursuyla halen yaşamakta olduğu Berlin'e gitti. Sözde Sovyet Avangard'ının en radikal temsilcilerinden olan Pärt, çok köklü bir değişim ve gelişim sürecinden geçti. İlk yaratıcı dönemine neoklasik piyano müziği ile başladı. Ardından on yıl boyunca avangardın en önemli kompozisyon tekniklerini kendi bireysel kullanımına uyarladı: dodekafoni (12 tonlu kromatik gam kullanımı), ses kütleleriyle kompozisyon, aleatorisizm (rastlantısallıkla sanat eseri yaratma), kolaj tekniği. "Nekrolog" (1960) Estonya'da yazılmış ilk dodekafonik müzik parçasıydı ve "Perpetuum mobile" (1963) bestecisinin Batı'da ilk kez tanınmasını sağladı. Kolaj eserlerinde avangard ve erken müzik birbirleriyle cesurca ve uzlaşmaz bir şekilde karşı karşıya gelirler ve bu karşı karşıya geliş en son kolaj parçası "Credo"da (1968) en aşırı ifadesine ulaşır. Ama bu zamana kadar kullandığı kompozisyon araçları Pärt için daha önceki çekiciliklerini kaybederek artık ona anlamsız gelmeye başladı. Kendi sesini aramak onu sekiz yıl süren bir yaratıcılıktan uzaklaşma dönemine sürükledi ve bu süre içerisinde Gregoryan ilahileri, Notre Dame ekolü ve klasik vokal çok seslilik çalışmalarına katıldı. 1976 yılında bu sessiz dönemden bir yapıt çıktı; küçük piyano parçası "Für Alina". Bu eseriyle Pärt'ın kendi yolunu keşfettiği apaçık ortada. "Für Alina"da Tintinnabulli (Latince: küçük çanlar) adını verdiği yeni bir kompozisyonel ilkeyi ilk kez kullandı ve bu ilke onun eserlerini bugüne kadar tanımlayan unsur oldu. Tintinnabulli ilkesi, ilerleyen bir karmaşıklığa doğru gitmeye çabalamaz, tersine ses malzemesinin aşırı azaltılmasına ve en gerekli olanla sınırlamaya yönelir.